Opis skrytki:
[PL] Współrzędne wskazują pierwszy punkt naszej podróży, aby odnaleźć skrytkę musisz udać do kolejnych etapów. Miejsce ukrycia znajduje się w promieniu do 250 m od Etapu 6.
[EN] The coordinates indicate the first point of our journey, to find the hiding place you need to go to the next stages. Hiding place is located within a radius of 250 m from Stage 6.
Tramwaje w Bielsku-Białej - historia
System komunikacji tramwajowej działał w Bielsku przez 76 lat (1895-1971). Tramwaje elektryczne w Bielsku pojawiły się wcześniej niż w Warszawie, Krakowie, a nawet Wiedniu. Bielsko było trzecim miastem na ziemiach polskich, gdzie powstały tramwaje elektryczne (po Wrocławiu i Lwowie).
Pod koniec wieku XIX Bielsko był coraz prężniej rozwijającym się ośrodkiem przemysłowym w Monarchii Austro-Węgierskiej. Liczące ponad 14 tysięcy mieszkańców miasto, nie miało jednak zorganizowanej komunikacji publicznej. W 1884 roku pojawił się pomysł otwarcia w Bielsku elektrycznej linii tramwajowej. Pomysł bardzo dobry, jednak na przeszkodzie stanął brak własnej elektrowni, która zasilała by trakcję.
W 1891 roku, rozważania o zastosowaniu elektryczności w mieście stały się faktem. Na Żywieckim Przedmieściu powstała trzecia na ziemiach polskich i pierwsza w zaborze austriackim, elektrownia miejska. Uruchomiona została w 1893 roku.
Pierwsza jazda próbna odbyła się 23 października 1895 roku, przebiegła pomyślnie w związku z czym niecały miesiąc później odbył się komisyjny odbiór trasy. Dzień po tym wydarzeniu rozpoczęła się normalna eksploatacja tramwaju - datę 11 grudnia 1895 roku więc, uważa się za początek dziejów komunikacji miejskiej w Bielsku-Białej. Wspomnieć należy, że w samym Wiedniu, czyli stolicy Monarchii Austriackiej, tramwaje pojawiły się dopiero 3 lata po tym, jak pojawiły się w naszym mieście.
Wagon motorowy Kummer&Co z roku 1895, w roku 1931 przebudowany na doczepny.
Zdjęcie pochodzi ze strony: http://fotopolska.eu/.
Zdjęcie pochodzi ze strony: http://fotopolska.eu/.
Uruchomiona w Bielsku linia tramwajowa liczyła 4959 metrów długości i była linią jednotorową, o prześwicie torów 1000 mm. Taki właśnie charakter utrzymała do końca swojego istnienia. Trakcja została wyposażona początkowo w 7 mijanek, z których 2 znajdowały się na końcówkach trasy, a także w 14 przystanków. Biegła trasą (dzisiejsze nazwy ulic): Dworzec Kolejowy – 3 Maja – Zamkowa – 1 Maja – pl. Mickiewicza – Partyzantów – Kustronia – Olszówka – Cygański Las. Połowa przewozów odbywała się na linii Sparkasse (Kasa Oszczędności, obecnie plac Bolesława Chrobrego) – Cygański Las. Średnia prędkość jazdy ówczesnego tramwaju wynosiła 14 km/h. W 1908 wzniesiona została murowana remiza tramwajowa w Cygańskim Lesie.
Popularność tramwaju rosła z roku na rok, jego obecność stałą się jakby nieodzownym elementem pejzażu miasta wśród mieszkańców był powszechnie nazywany „kolejką elektryczną”. W związku z ogromnym sukcesem linii tramwajowej w Bielsku, również sąsiadująca Biała, zapragnęła mieć swoją linie tramwajową. Niestety przedstawiane projekty były odrzucane ze względu na ogromną ciasnotę panująca w centrum Białej.
Po ponad pięćdziesięciu latach od powstania pierwszej linii tramwajowej w Bielsku, dobudowane „odnogę” biegnącą wzdłuż ulicy Piastowskiej w kierunku ulicy Słowackiego.
W okresie I wojny światowej gwałtownie wzrósł przewóz tramwajowy w mieście. Bez wątpienia związane to było z masą nowych mieszkańców, którzy osiedlili się na terenie Bielska, jak i zarówno z ciągle nie malejącym zainteresowaniem turystyką.
Wagon tramwajowy nr 11 (Brown-Boveri wyprodukowany w 1913) podczas postoju w Cygańskim Lesie
w 1914 r.
Zdjęcie pochodzi ze strony: http://fotopolska.eu/.
w 1914 r.
Zdjęcie pochodzi ze strony: http://fotopolska.eu/.
Niestety powszechny kryzys gospodarczy dosięgnął również bielsko-bialską komunikację, która w sposób znaczący została ograniczona, a liczba korzystających z niej osób drastycznie się zmniejszyła. Co więcej władze miejskie zaczęły oskarżać spółkę zajmującą się komunikacją o niszczenie ulic i nie angażowanie się w ich renowację.
Nowy, dynamiczny rozwój nastąpił w 1936 roku. II wojna światowa, nie spowodowała przerwania działania komunikacji miejskiej w Bielsku, jednak spowodował przeniesienie jej pod zarząd niemiecki. W czasie trwania II wojny światowej tramwaje nie kursowały na wszystkich liniach ze względu na to, że polskie oddziały wysadziły tunel kolejowy w centrum miasta.
Szczyt popularności tramwajów szacuje się na 1941 rok kiedy to zostało przewiezionych ponad 3 miliony pasażerów.
W 1949, w ramach wchodzącego w realizację 6-letniego planu budowy gospodarki socjalistycznej w Polsce Ludowej, powstał wielki plan rozbudowy bielskiej trakcji tramwajowej. Projektowano linie: Aleksandrowice-Dworzec, Aleksandrowice-Straconka, a także pod Szyndzielnię i do Szczyrku. Ostatecznie zrealizowano tylko plany budowy pierwszej linii.
Kamień węgielny pod nową trasę tramwajową położono w lipcu 1950. Trasę o długości 2,6 km, jednotorową, z jedną mijanką i końcową pętlą na Hulance (pierwszą tego typu w Bielsku), zbudowano głównie dzięki czynom społecznym tysięcy bielszczan. Uroczyste otwarcie linii tramwajowej nr 2 nastąpiło 22 lipca 1951. Została ona wyposażona w 6 przystanków, a cały przejazd trwał 16 minut. Linię nr 2 zaprojektowano niezwykle przewidująco, bowiem w latach 50. i 60. wzdłuż ul. Piastowskiej powstało 6 nowych osiedli robotniczych.
Pod koniec lat 60. dalsze istnienie trakcji tramwajowej w Bielsku-Białej stanęło pod znakiem zapytania – wówczas w wielu miastach polskich przystąpiono do likwidacji linii tramwajowych. Ogromnie wzrósł ruch samochodowy w centrum miasta, a komunikacja tramwajowa osiągnęła maksimum swych możliwości przewozowych. Specjaliści z Warszawy wykonali wówczas ekspertyzę mówiącą, że sieć tramwajowa wymaga gruntownej modernizacji, która według wyliczeń miała być droższa niż zastąpienie tramwajów przez autobusy.
Ulica Zamkowa w 1970 roku. Widzimy stojący na przystanku "Teatr" tramwaj, mijający go autobus
oraz gmach Poczty Głównej. Rok później siec tramwajowa w Bielsku-Białej została zlikwidowana.
Zdjęcie pochodzi ze strony: http://fotopolska.eu/.
oraz gmach Poczty Głównej. Rok później siec tramwajowa w Bielsku-Białej została zlikwidowana.
Zdjęcie pochodzi ze strony: http://fotopolska.eu/.
30 kwietnia 1971 roku miał miejsce ostatni kurs linii tramwajowej. O godzinie 22.30 motorniczy zjechał na bocznicę, gdzie miał miejsce załadunek wagonów tramwajowych, które następnie przewiezione zostały do Łodzi. W zamian miasto otrzymało autobusy. Tak właśnie po 76 latach zakończyła się historia bielskich tramwajów.
Trasy linii tramwajowych w Bielsku-Białej
Linia nr 1
- w latach 1895–1926: Dworzec Kolejowy – 3 Maja – Zamkowa – 1 Maja – pl. Mickiewicza – Partyzantów – Kustronia – Olszówka – Cygański Las
- w latach 1926–1971: Dworzec Kolejowy – 3 Maja – Zamkowa – pl. Żwirki i Wigury – Partyzantów – Kustronia – Olszówka – Cygański Las
Linia nr 2
- w latach 1951–1970: Dworzec Kolejowy – Piastowska – Aleksandrowice (Hulanka)
W opisie linii podano obecne nazwy ulic, poniżej przegląd zmian ich nazewnictwa:
- 1 Maja: do 1918 – Pastornak; 1918–1939 i 1945–1946 – Piłsudskiego; 1939–1945 – Goebbelsa;
od 1946 – obecna nazwa - 3 Maja: do 1918 – cesarza Franciszka Józefa; 1918–1939, 1945–1950 i od 1990 – obecna nazwa; 1939–1945 – Hitlera; 1951–1990 – Lenina
- Partyzantów: do 1935 i 1939–1945 – Blichowa; 1935–1939 i 1945–1946 – Grażyńskiego;
od 1946 – obecna nazwa - Plac Mickiewicza: do 1928 i 1939–1945 – pl. Blichowy; 1928–1939 i 1945–1950 – pl. Narutowicza; 1951–1990 – pl. Obrońców Pokoju; od 1990 obecna nazwa
- Plac Żwirki i Wigury: do 1918 – pl. Josephy'ego; 1918–1932 – pl. Wyzwolenia;
1932–1939 i od 1945 – obecna nazwa; 1939–1945 – pl. Goethego - Zamkowa: do 1918 i 1939–1945 – Przekop Zamkowy; 1918–1939 i od 1945 – obecna nazwa
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz